Zeszyt 1
Słowa do narodu polskiego
W niniejszym zeszycie zebrano przesłania do narodu polskiego, przekazywane przez Pana Jezusa i Matkę Bożą oraz polskich świętych. Znaczące miejsce zajmują wśród nich przesłania od św. Jadwigi królowej (jedynej kobiety, której nadano miano króla Polski). Troszczyła się ona o swój naród zarówno za swego życia jak i teraz, gdy jest już u Pana. Ta troska nadal należy do jej zadań. Pozostałymi Nadawcami są główni Patronowie Polski: św. Stanisław bp m., św. Andrzej Bobola oraz św. s. Faustyna, św. Maksymilian Kolbe, bł. Ojciec Święty Jan Paweł II, sł. B. Rozalia Celakówna. Treść przesłań jest bardzo bogata. Zawarte są w nich wręcz wskazania dla Polaków, co mamy czynić w czasach obecnych. Wskazówki te, podawane przez św. Jadwigę królową, dotyczą kolejnych stanów naszego społeczeństwa. Jest to tzw. ‘prowadzenie za rękę.’ W podobnym duchu są przesłania sł. B. Rozalii Celakównej. Oprócz wskazówek znajdują się w nich także wyjaśnienia poważniejszych sytuacji bieżących, jakie miały miejsce w minionym okresie.
Zeszyt 2
Modlitwy M.
Niniejszy zeszyt jest odmienny w swej formie od pozostałych, które dotyczą kolejnych zagadnień zawartych w otrzymywanych przez Mirjan przesłaniach. Utrzymana jest w nim forma dialogu z Nadawcami. Zwroty Mirjan w trakcie przesłań do Boga mogą być potraktowane jako jej modlitwa. Dotyczą różnych problemów, jakie wnosiła dana chwila. Zróżnicowana jest obszerność modlitw, ale wszystkie są piękne i odsłaniają serce Mirjan, o które tak zabiega Bóg. Wszystkie modlitwy są Mu bardzo miłe. W miarę upływu czasu daje się zauważyć progres tych modlitw, co z pewnością świadczy o wpływie Ducha Świętego, który obdarza ją Swą jasnością. Stąd pojawił się pomysł zaprezentowania ich Wiernym, mając nadzieję, że mogą stanowić doskonałą wskazówkę, jaka modlitwa jest Panu przyjemna oraz co może być jej przedmiotem i z czym można się do Pana zwracać. Całość poprzedza modlitwa, z jaką zwróciła się ona do Pana po skończonym przez nią zleconym zadaniu, tzn. zebraniu otrzymywanych przesłań w formę wydawniczą. Następnie została umieszczona informacja dotycząca otrzymanej przez nią łaski słyszenia oraz jej codzienna modlitwa.
Zeszyt 3
Ziemska droga człowieka w świetle życia Syna Człowieczego
W zeszycie tym zebrano przesłania przekazywane przez Pana Jezusa i Matkę Bożą oraz św. Jadwigę królową i św. o. Pio, odnoszące się do życia ziemskiego Pana Jezusa. Zeszyt ten obejmuje czas Zwiastowania w bezpośredniej relacji Matki Bożej o tym wydarzeniu i końcówkę pobytu Pana wśród nas. Całość, poza niezwykłą łaską osobistych refleksji, prowadzona jest jako wskazówka dla nas, ludzi, jak należy korzystać z tak wielkiej Ofiary. Na podstawie zachowań Mirjan (M.) zamieszczono także wzór postępowania, ocenianego przez Pana bardzo pozytywnie. Do rzadkości zaliczyć można także drogę krzyżową prowadzoną na Križevac przez Matkę Bożą. Jest w niej mowa o Cyrenejczykach i Weronikach, o rolach które winniśmy pełnić. Natomiast o. Pio, poza tematycznymi rozważaniami, podaje piękną modlitwę. Można się też tu zapoznać z szokującym dla niektórych stwierdzeniem Pana, że krzyż jest radością oraz ze stwierdzeniem jak bardzo Panu na nas, na każdym człowieku zależy. Przytoczony został także apel Matki Bożej do nas, by bronić Jej Syna, nie pozwalać na opluwanie i plugawienie. Uwieńczeniem tych rozważań jest aspekt zmartwychwstania i pozostawania Pana nadal z nami pod postacią Chleba i Wina – Ciała i Krwi oraz wskazanie jak ważnym jest karmienie się Nim. Pan wskazuje na wagę ufności i na łaskę modlitwy wstawienniczej. W roku jubileuszowym Pan nakreślił odmien-ność tego okresu i na łaski stąd wynikające. Całość kończy się odniesieniem do powtórnego przyjścia Pana.
Zeszyt 4
Duchowe nauki o. Pio
W zeszycie czwartym zebrano przesłania przekazane przez ojca Pio. Mają one charakter pouczeń duchowych odnoszących się do wszelkich problemów naszej codzienności. Niektóre z nich są dla nas oczywiste, ale albo zapomniane, albo celowo pomijane. Przekazywane przez. o. Pio prawdy dotyczą tego, co zawarte jest w Słowie Bożym, a zarazem są one prawdami osobiście doświadczonymi, przeżytymi przez niego, dzięki czemu nabierają świeżości, realności i wiarygodności. Prawdy te są przekazywane z perspektywy wyższych sfer duchowych – z niebiańskich rejonów, co nadaje im wartość szczególną. Wobec powyższego nasuwa się zasadnicze pytanie: jaki jest cel naszego życia, po co jesteśmy na tym ziemskim padole, dokąd zmierzamy oraz czego Pan Bóg od nas oczekuje.
Zeszyt 5
Relacje dusz z rejonów życia wiecznego
W kolejnym zeszycie zebrano przesłania od dusz, które z naszej ziemskiej rzeczywistości przeszły już do Pana, a za pozwoleniem Nieba mogą kontaktować się z Mirjan. Czytelnik może w nim znaleźć ‘dobrą nowinę’ o: nieopisanej radości, której te dusze doznają; wyzwoleniu z lęku związanym z momentem śmierci. Dzięki łaskawości Bożej przes-łania te stanowią ‘kopalnię nauk’ dla żyjących, przybliżając im pojęcie ‘obcowania dusz’. Nauki te mogą odegrać znamienną rolę w życiu każdego żyjącego. Uchylają też ‘rąbka tajemnicy’ sprawy tak interesu-jącej dla większości osób. Wszystkie przekazy odbywają się w nieustannej adoracji Boga i chwale Jego Miłosierdzia przez każdą wyzwoloną duszę.
Zeszyt 6
Jesteś Naszą radością
W niniejszym zeszycie zebrano przesłania przekazywane przez Boga Ojca, Pana Jezusa i Matkę Bożą, przez świętych: Jadwigę królową, Faustynę, o. Pio oraz przez dusze, które odeszły już do Pana – śp.: Ma-musię M., ks. Józefa i o. Wiktoryna. Jak dotąd zwykle słyszymy o tym, że Bóg obdarza człowieka radością. W zaprezentowanych poniżej Słowach sytuacja jest odwrotna – człowiek również Bogu może i powinien dostar-czać radości. Jest to przez Niego bardzo oczekiwane, zwłaszcza w obec-nych czasach, kiedy tak dużo doznaje od nas zniesławień, goryczy i cier-pień. Z definicji przez pocieszenie rozumiane jest dobrowolne oddanie się człowieka Bogu, przyjęcia Jego woli, wypełniania wiernie tego co każdemu z nas przeznaczył w Swej dobroci i mądrości. W otrzymywanych przez Mirjan Słowach jest dużo przesłań, w których jest mowa, że Bóg otrzymuje od niej te wyczekiwane uczucia. Wśród nich wybrano jedynie te, w których zostały określone czynniki dostarczające takiego efektu. Ponieważ całość została przedstawiona w zapisie czasowym, wyraźnie widać rozwój głębokości uczuć Mirjan i progres w obdarowywaniu Boga tym uczuciem. Ciekawy jest też aspekt potwierdzenia tego stanu przez świętych, jak i osoby towarzyszące jej w ziemskiej wędrówce, a które odeszły już do Pana i z tamtej perspektywy wypowiadają swe sądy.
Zeszyt 7
Skarbiec i klejnoty Mirjan
W Dziele Zbawienia nie obce jest zjawisko obdarowywania przez Boga Swych wybranych. Zauważalna jest też nieograniczona hojność Dawcy. Darom Bożym można przypisać pewne charakterystyczne cechy. Przede wszystkim każdy dar jest tajemnicą, którą człowiek do końca nie może objąć swym rozumem. Obdarowywany otrzymuje dary bez jakiegokolwiek wkładu ze swej strony. Dar jest wlewany bezinteresownie. W każdym darze jest zakodowany zarodek wzrostu. Przysłowiowe ziarnko gorczycy zamienia się w potężne drzewo, w konarach którego ma schronienie liczne ptactwo. Obfity plon uzyskiwany jest dzięki działaniu Boga, ale ze współpracą obdarowanego. Mało znaczący dar może przynieść krocie. Wymogiem stawianym przez Dawcę jest jednak to, by ofiarowany przez Niego dar służył nie tylko ofiarowanemu, ale i innym. Ciągłe, nieustanne kształtowanie, obróbka wybranego jest też darem Bożym. Stąd pojawiają się pojęcia drogich kamieni, których np. szlify diamentu wydobywają całe jego piękno (brylant), względnie cierpienie (jak w przypadku pereł). Uzyskiwane klejnoty są obrazowo składane w skarbcu, który, w miarę upływu czasu i nie zmarnowania daru przez otrzymującego, stale się napełnia. Klejnoty mogą go całkowicie wypełnić a nawet przepełnić. Wówczas Bóg może czerpać z tego skarbca klejnoty potrzebne dla innych osób, które same nie mogą je zdobyć. Wyżej opisany sposób działania Boga ma miejsce w przypadku Autorki w niniejszym zeszycie. W jej życiu widoczne są wszystkie aspekty charakteryzujące tę drogę obdarowywania. Wśród otrzymywanych przez nią łask i darów można zauważyć niezwykłe, rzadkie a nawet wyjątkowe. Zadziwiająca jest też ich liczba, a Pan każdorazowo podkreśla, że nie są one zmarnowane przez Mirjan, bo służą innym. W przesłaniu z dn. 8.01.2012r. Pan Jezus skierował do Mirjan następujące Słowa: ‘Ukochana Moja dziecino wybrana, bądź Moją pomocą w tym co przychodzi, co w waszej przyszłości. Wspomagaj dusze, które przysyłane będą ku tobie. Od ciebie, z twego serca polecanych Mnie, ratować będę z Miłosierdzia Mego, już wylanego na świat. Potrzebna Mi jest twoja piękna miłość do świata. Na tej miłości twej zasadza się ratunek dla tych przysyłanych. W głosie twoim Ja sprawiać to będę, że usłyszą Mnie, a w słowie twym Duch Mój budzić będzie sumienia i wnętrza dusz przywołanych. Powołuję cię do tej służby, a uaktywniam wszystkie dary w twym wnętrzu złożone z Mej Mocy i Miłości.’ Bogactwo stosowanych przez Niebo określeń jest tu porównywalne do używanego w ’Pieśni nad Pieśniami’. Biorąc pod uwagę tę obfitość i rodzaj darów można by się zastanowić w jakich czasach żyjemy, wiedząc, że tam, gdzie rozrasta się grzech, tam wzrasta opieka Boża, rozlewając Swe łaski, dary na wybranych.
Zeszyt 8
Dzieła Miłosierdzia Bożego, zalążek duchowy, zawierzenie i zaślubiny mistyczne
Tematyka niniejszego zeszytu dotyczy życia duchowego człowieka otwartego na Boga. Źródło takiego życia zostaje w Przekazie nazwane ‘zalążkiem duchowym’. Źródło to ma charakter nadprzyrodzonego daru. By dar ten mógł wzrastać w człowieku, który go przyjmie, potrzeba aktu jego ducha – aktu zawierzenia, oddania się Matce Bożej danej do pomocy. W akcie zawierzenia dokonuje się potwierdzenie aktu przyjęcia zalążka duchowego. Życie duchowe jest w niniejszym wyborze Przekazów ukazane od strony dwóch głównych etapów: osobistego doskonalenia ducha oraz ofiarowania siebie i otrzymanych darów ducha innym osobom, pragną-cym zbliżyć się do Boga. Duchowa zdolność człowieka do pomagania innym, określana jako czyn miłosierdzia, ma swój warunek w odpowied-nim przygotowaniu ducha ofiarnego w poświęcaniu się dla innych. Można dostrzec dwa przenikające się wymiary, oba wyróżnione i związane ze sobą etapy. Pierwszy, charyzmatyczny, dotyczy szczególnych darów ducha, jakie może otrzymać dążący do Boga człowiek. Drugi, mistyczny, odnosi się do nadzwyczajnego zjednoczenia duchowego z Bogiem. Duchowość człowieka nastawionego na Boga jawi się w perspektywie całości, która najczęściej zwana jest: ‘Dziełem Miłosierdzia’; czy ‘szerzeniem Królestwa Bożego na ziemi’. Ten wymiar charyzmatyczny życia duchowego oznacza szczególne dary ducha, dla spełniania specjalnych zadań w owym Dziele. Osoby przeznaczone do nich są określane jako rycerstwo, mające przywilej służby wiernej, prawdziwej i stanowiące wspólnotę. W podejmowaniu tych specjalnych zadań szczególna rola przypada Mirjan, przewodzącej duchowo grupie i nazy-wanej szczególną wybranką – wybraną z wybranych. Etap osobistego doskonalenia ducha okazuje się przeto przygotowa-niem do zadań. Można w nim wyodrębnić dwa akty: (1) chrzest w Miłosierdziu Bożym i (2) zanurzenie w Miłosierdziu Bożym. Chrzest zakłada wolę przemiany ducha, przemiany życia – ‘rezygnacji z przy-zwyczajeń, przywartych grzechów, nałogów i niezgodnego życia z Moim Prawem i oddanie Mi własnej woli’ (Jezusa – red.). O samym akcie chrztu Pan mówi: ‘Wpierw chrzest Wodą, z boku Mego dla omycia, przygotowania ducha i umocnienia, następnie we Krwi Mej omycie – to czynisz przez kapłaństwo twoje, w ofierze kielicha Krwi Mojej.’ oraz ‘Ten chrzest chronić was będzie przed mocami przeciwnymi, a zabezpieczać!’ Zanurzenie w Miłosierdziu Jezusa zostaje określone jako dar nad dary. O akcie zanurzenia Słowa Przekazu mówią: ‘Daję Wam, w tym zanurzeniu, wszystko co potrzebne, abyście w pewności, ufności i bezpie-czeństwie działali.’ Szczególna rola w spełnianiu aktu chrztu i zanurzenia przypada Mirjan. Ona jest tą, która pierwsza otrzymała te dary i tym samym ‘rozpoczęła Dzieło Miłosierdzia’. Ona też została wskazana jako ta, która duchowo przygotowana ma rozpowszechniać akty w Miłosierdziu: ‘Teraz ty czynić to będziesz – chrzest i zanurzenia we Krwi Mojej, a rozpoczynasz Dzieło szerzenia Miłosierdzia Mego w świecie.’ Mirjan stała się zatem godna otrzymania nadzwyczajnego, nabudo-wanego na akcie chrztu i zanurzenia, daru duchowego zwanego zaślu-binami mistycznymi, poprzedzonymi zaręczynami mistycznymi. W akcie tych zaślubin dokonuje się ‘zespolenie’ serca ludzkiego z Jezusem. W świetle Przekazu droga pragnących mieć udział w Dziele Miłosier-dzia okazuje się znaczona szczególnym obdarowaniem i zarazem szcze-gólnymi wymogami. Za podstawowy wymóg uważane jest, by nie zanied-bać otrzymanego daru ducha i tym samym nie odrzucić Boga – Dawcy. Słowa te wskazują na konsekwencje takiego zaniedbania: ‘Kocham dusze Moje małe, lecz nie pozwolę, by zaniedbały Mego daru, wielkiego im. Odrzucone, nie będzie powtórzone, ni dane!’ Tematyka zeszytu nie jest łatwa. Dotyczy bowiem zjawisk trudno wyrażalnych w języku potocznym. Zawarte treści wymagają pełnej uwagi, bez której łatwo można opatrznie zrozumieć pojęcia. Słowa zawarte w Przekazach przybliżają meandry życia duchowego człowieka nastawionego na Boga. Pojawiają się w Nich liczne dodatkowe wyjaśnienia zjawisk trudnych do pojęcia dla człowieka o postawie wyłącznie zdroworozsądkowej, np.: ‘Inni chcą rozumieć, że to ty (M.) przeprowadzasz tę czynność. Wytłumacz im, że to nie jest czynność, lecz Mój dar dla każdego, kto chce podjąć służbę dla Mnie, ale w poddaniu i zawierzeniu całkowitym a oczyszczeniu szcze-gólnym, bo wówczas nastąpić ma Moje działanie, lecz w rezygnacji ze swej woli i w czystości myśli, intencji czynu podjętego. To ma na celu Mój chrzest w Miłosierdziu! Lecz wy musicie to wiedzieć, że ta chwila Mego chrztu jest dokonywana i ktoś, czyli ty (M.) – Moja oblubienica szczególnej miary, będzie to dokonywać, oddając Mi w modlitwie serca, te dzieci Moje, które przygotowuję do zadań o wielkiej wadze i znaczeniu w Dziele Moim.’ (Słowa Pana Jezusa).
Zeszyt 9
Wspólnota modlitewna – Koło Miłości Miłosiernej (KMM)
W pewnym okresie otrzymywanych przez Mirjan (M.) przekazów Pan wspomógł ją innymi osobami, zbliżonymi duchowo. Pan Jezus powiedział: ‘Ty (M.) będziesz o nich (przyprowadzanych do Sanktuarium) wypraszać i wiesz, że ci nie odmówię. Niech J. dołączy do ciebie a potem inni i będziecie chórem wypraszać o tych, którzy Mnie poznać mają. Będzie ich dużo i dlatego dużo osób proszących będę potrzebował. Dołącz do tego chóru innych. Będzie głośniej wołać, a Ja będę więcej wysłuchiwać, uwalniać od mocy zła i chorób. Proście a otrzymacie i będzie wam dane! Dołączą do ciebie i inni pomocni w Mym Dziele, ale wpierw oczyścić ich muszę i naprawić oraz nakarmić i napoić Swą Miłością przez Miłosierdzie Moje i Matki Mej! Oni (grupa) sami przyłączą się do ciebie, by nieść wspólnie Dzieło Moje dla świata!’ A św. s. Faustyna powiedziała: ‘Przyglądnij się (M.) temu, jak pięknie kroczyłaś wpierw sama, a następnie z innymi, którzy doszli z Woli Pańskiej i idą wspólnie z tobą piękną drogą ku Słońcu, gdzie radosne Serce Boże obdarowujące. Pod Bożą Opatrznością wszystko dzieje się w życiu waszym, w trosce i zadbaniu, opiece szczególnej i ułaskawieniach.’ Tak też powstała grupa modlitewna, która została poddana wzmożonemu oczyszczeniu i przygotowywana do współpracy w Dziele zbawienia. Praca nad członkami grupy odbywa się poprzez uczestnictwo we Mszach św., na spotkaniach modlitewnych i licznych pielgrzymkach. W przedstawionym zeszycie Pan wskazuje na niebezpieczeństwa i uczy jak się przed nimi bronić. Liczba członków grupy modlitewnej nie była stała. Poza wzrostem liczby daje się także zauważyć pewna fluktuacja. I tak jak w całym działaniu Pańskim można zwrócić uwagę na harmonię w działaniu, tak i w tym przypadku wprowadził Pan pewną hierarchię, polecając kierownictwo Mirjan. Pan kładzie duży nacisk na modlitwę zarówno za innych (spoza grupy), jak i nawzajem za siebie, a zwłaszcza za tą, której powierzył kierownictwo. Po pewnym czasie Pan nadał tej grupie miano Koła Miłości Miłosiernej (KMM) oraz określił sposób realizacji Jego celu. Stąd, co pewien czas napływały Słowa ukierunkowujące członków grupy skierowane zarówno do indywidualnych osób jak i łącznie do wszystkich. Oprócz nakreślenia ogólnego kierunku działania, podawał w Nich rozwiązania aktualnych problemów, z którymi się grupa spotykała. Wszystko to prowadziło do duchowego wzrostu członków grupy, tworząc coraz bardziej przydatne narzędzie dla planów Bożych. Ten aspekt przekazów został zawarty w niniejszym zeszycie. Słowa były przekazywane przez Boga Ojca, Pana Jezusa i Matkę Bożą oraz św. Faustynę, św. Jadwiga królową i św. o. Pio, śp. o. Wiktoryna.
Zeszyt 10
Sny i wizje Mirjan
Przedstawiony zeszyt jest wyjątkowy, chociażby ze względu na zawarty w nim mistycyzm. Już prawie od początku osobowego spotkania Pana przez Mirjan została ona obdarowana wizjami. Poza dużą ich liczbą występuje także duże zróżnicowanie treści. Począwszy od obrazów, po-przez symbole, do poszczególnych postaci (występujących pojedynczo i grupowo). Zróżnicowanie dotyczy też czasu otrzymania wyjaśnienia wizji (od natychmiastowego do kilku lat). W trakcie niektórych wizji Mirjan ma łaskę prowadzić rozmowę z osobami, które jej się ukazują. W wizjach Mirjan ukazuje się Pan Jezus w całej postaci lub Jego niektóre części ciała. Widzialny jest jako Miłosierny Łagiewnicki, czy też Miłosierny, ale z jednym złotym promieniem wychodzącym z Jego Serca do serca Mirjan; ukrzyżowany; zmartwychwstały. Pan ukazuje się w różnej scenerii: w Jerozolimie na drodze krzyżowej, na krzyżu, w plenerze górskim. Różne są też zbliżenia Mirjan do postaci Pana: Oblicza, Głowy, Ramienia, Serca, Stóp. Podobnie się ma zbliżenie Pana do Mirjan: do jej ramienia (na nim nosi Ciało Pana umęczonego i zmartwychwstałego oraz Dzieciątka); do serca; na jej kolanach. Widzi Go w Piecie i jako Oblubieńca. Ciekawą wizją, a zarazem darem, jest kropla Krwi Pana, którą otrzymuje do serca i na swą prawą dłoń, a na lewą – znak krzyża. Osoby z Trójcy Świętej występują w jej wizjach w postaci symboli: Oko, jako symbol Opatrzności Bożej; trójkąta w kole słońca jako symbol Majestatu Ojca; zarys gołębia na Hostii Świętej, jako symbol Ducha Świętego; silne światło na monstrancji jako symbol herbu Pana Jezusa; nadzwyczajnej Hostii; czy też kopuły jako opieki Nieba. Często też widzi Mirjan postać Matki Bożej, zresztą była to jej pierwsza wizja. Podobnie jak w przypadku Syna, Matka Boża pojawia się jako Częstochowska, Medziugorska. Kolejnymi, pojedynczymi osobami w jej duchowym widzeniu są postaci: św. o. Pio, św. Jadwigi królowej, św. Faustyny, Anioła Stróża, Anioła Pomocnego KMM, oraz dusze zmarłych śp.: Jana Pawła II, rodziców, ks. Józefa, Fryderyka Chopina. Oprócz nich ma wizje Nieba: niezliczonych rzesz świętych, błogosławionych, modlących się; orszaku rycerskiego, aniołów; dusz czyśćcowych; serc wiernych z całego świata, które oddawała Matce Bożej. Wśród zbiorowych postaci ma wizję papieża, biskupów i duchownych zgromadzonych na Placu Św. Piotra w Rzymie, nad którymi zobowiązana była odmówić przekazaną jej modlitwę. Ujrzała też wąską bramę, przez którą przechodzą Polacy, kulę ziemską oglądaną z góry, granice Chin na kuli ziemskiej oglądane jak gdyby z samolotu. Nieraz w wizjach towarzyszyły jej różne zjawiska świetlne: począwszy od światła przedstawionego w przepięknych barwach; jasność; błyskawice; wielka kula, po otwarciu której wypłynęło wielobarwne światło, trudne do opisania przez nasze zmysły. W 2008 r. wprowadził widziadło, jak to Sam określił, które scharakte-ryzował, ale nie nazwał. Ciekawym była też wizja ‘pustych ram’ obrazu Pana Jezusa Miłosiernego i wytłumaczenie tego widzenia. Oprócz wizji towarzyszyły jej też obrazy w snach, które można określić jako prorocze.
Zeszyt 11
Boże zapiski (geneza, cel i skutek)
W niniejszym zeszycie zebrano otrzymywane przez Mirjan przesłania z Nieba ukazujące potrzeby i korzyści ich wydania. W nim znajduje się zalecenie Pana dot. zapisywania słyszanych przez Mirjan Słów, zebranie, zredagowanie i przygotowanie ich do wydania. Św. s. Faustyna, otrzymu-jąca Słowa Pana, została przez Niego nazwana ‘Jego sekretarką’. Została ona przydzielona do pomocy Mirjan, której działalność postrzegana jest przez Pana jako kontynuacja rozpoczętego Dzieła Miłosierdzia przez św. s. Faustynę. Pierwsze polecenia zbierania notowanych przekazów pojawiły się w roku 1997. Przekazy otrzymywane są do tej pory, z zapowiedzią Pana, że będzie je otrzymywać aż do śmierci. Najpierw polecenia i wspomaganie dotyczyły zapisywania Słów przez Mirjan, następnie ich redakcji i korekty. Po zaleceniu przedstawienia Ich przez Mirjan do właściwej jednostki kościelnej – Kurii, a św. s. Faustyna zobowiązana została wyznaczona do objęcia swoją opieką całego procesu. Nieustannie z Nieba napływają wskazania podawane jako kolejne kroki postępowania. Wiele miejsca Pan poświęca określeniu adresata i przybliżeniu ko-rzyści jakie będą wypływać poprzez kontakt czytelnika z tekstem. Niestety boleje nad tym, że nie do wszystkich to Słowo będzie docierać. Zależne jest to bowiem od czystości duszy odbiorcy. Imponujące i szokujące jest stwierdzenie Pana, określające zasięg dotarcia tych Słów, ma objąć cały świat. Element prorocki, jaki jest przedstawiany przez Pana, mówi o tłumaczeniach tej pozycji wydawniczej na wiele języków. Przejście drogi wydawniczej zawsze jest trudne, a co dopiero w sytu-acji, kiedy przedstawiony materiał zawiera Słowa z Nieba. Stąd też duże napięcie Słyszącej i jej obawy. Dlatego często w Słowach pojawia się pocieszenie Mirjan oraz wręcz stwierdzenie, że wydanie złożonego przez nią materiału nie wchodzi w zakres jej działania i troski, gdyż jest to już jedynie sprawa Pana.